O Γιάννης Αντύπας γράφει για τη... σοφία που επέδειξε ο ελληνικός λαός στις εκόγές της 7ης Μαίου και προσδοκά αντιστρόφως ανάλογο αποτέλεσμα στην εκλογική αναμέτρηση του Ιουνίου. Γιατί ο σοφός λαός, ξέρει...
Το σκέφτηκα καλύτερα και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι και το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου δείχνει ότι ο λαός είναι σοφός. Έδωσε εντολή συνεργασίας, δεν έδωσε σε κανέναν την αυτοδυναμία, ούτε καν εύκολες συμμαχίες δε φωτογράφησε. Αλλά, το αλαζονικό πολιτικό σύστημα του την επέστρεψε πίσω. Φάνηκαν, έτσι, πολλά.
Να ξεκινήσουμε από τα δεξιά. Αποτέλεσμα του σοφού εκλογικού αποτελέσματος ήταν οι μυλόπετρες του συστήματος να διαλύσουν τον ΛΑΟΣ, έτσι νομίζουν τουλάχιστον, και να υποχρεώσουν σε γάμο δύο ορκισμένους εχθρούς. Τον Σαμαρά και τη Ντόρα. Όλα για την προίκα του εκλογικού νόμου. Τώρα, τι θα κάνουν οι πολίτες που μέχρι χθες τους έβλεπαν και τους άκουγαν να τρώγονται τι να σας πω;
Περνώντας από το κέντρο θα κάνουμε μία μικρή στάση στο ΠΑΣΟΚ. Περίπου… 13 δευτερολέπτων. Χρειαζόταν το Κίνημα να φθάσει στο 13% για να τολμήσει η ηγεσία του να θέσει έξι σημεία διαπραγμάτευσης με την ΕΕ. Για να βγει από τον μονόδρομο της προηγούμενης διαπραγμάτευσης, η οποία είχε θεοποιηθεί.
Στην Αριστερά τα συμπεράσματα είναι πιο πολλά. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να κυβερνήσει. Αρνήθηκε να κάνει κυβέρνηση που θα θεσμοθετούσε την απλή αναλογική και θα σταματούσε την εφαρμογή του νόμου της μετενέργειας. Τιμώρησε έτσι τους εργαζόμενους γιατί δεν του είχαν δώσει αρκετά ισχυρή εντολή. Και τους έδωσε μία ακόμη ευκαιρία να το κάνουν, οδηγώντας τη χώρα στην αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου.
Και η ΔΗΜΑΡ, περίπου το ίδιο έκανε. Επαναλαμβάνουν μονότονα τα στελέχη της ότι είμαστε δύναμη ευθύνης στο ποσοστό που μας έδωσε ο λαός. Πάλι αυτός φταίει που δεν τους έδωσε παραπάνω για να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους. ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ που για δεκαετίες, τα στελέχη τους, μιλάνε για αλλαγή νοοτροπίας στο πολιτικό σύστημα.
Για το ΚΚΕ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα στελέχη του ενδιαφέρονται μόνο για το κάστρο του Περισσού. Αυτό να είναι καλά και όλα τα άλλα ας γίνουν στάχτη.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να βαδίζουμε στις εκλογές με τον φόβο της χρεοκοπίας. Και, το χειρότερο, χωρίς να ξέρουμε αν η αγωνία θα τελειώσει στις 18 Ιουνίου. Γιατί, τα δημόσια έσοδα έχουν καταρρεύσει, οι κρουνοί της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν είναι δεδομένοι. Χρήματα και δομές παραγωγής στο εσωτερικό δεν υπάρχουν. Όλα αυτά συνιστούν τη δικαιολογία της επόμενης κυβέρνησης, όποια κι αν είναι.
Είναι πολύ πιθανό να ακούσουμε και πάλι ότι… φταίνε οι άλλοι. Οι προηγούμενοι και οι κακοί ξένοι. Και οι αγορές. Δε γίνεται, όμως, ο λαός να κυνηγά τους έλληνες πολιτικούς για να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Στις 17 Ιουνίου πρέπει να δοθεί η αποφασιστική μάχη. Πρέπει να τους εγκλωβίσουμε σε μία αποφασιστική συζήτηση για το πριν και, κυρίως, για το μετά. Αλλιώς, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο…
Πρέπει να αξιοποιήσουμε την προεκλογική περίοδο. Είναι μεγάλη ανάγκη να μας πουν τα κόμματα τις πραγματικές τους προθέσεις, να μάθουμε το «τι» και το «πώς» της επόμενης μέρας. Γιατί, είναι η μόνη που έχει σημασία για όλους μας. Ανεξάρτητα κομματικών και λοιπών προσωπικών επιλογών. Γιατί, είμαστε όλοι έλληνες. Δεν πρέπει να διχαστούμε σε αυτούς που έχουν δουλειά και στους άλλους που δεν έχουν. Σε αυτούς που διατήρησαν με τα μνημόνια τα προνόμιά τους και στους άλλους που τα έχασαν. Ο διχασμός είναι κακό πράγμα. Και δε ταιριάζει σε ένα λαό που θέλει να λέει ότι είναι σοφός.
Πηγή: aixmi.gr