|
| ΣΗΜΕΡΑ, στη δημόσια ρητορική, όλοι παραδέχονται ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι τελικά περισσότερο πολιτική, παρά οικονομική υπόθεση. Οι μέχρι σήμερα «εξουσίες» αμφισβητούνται και ρεύματα πολιτών κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις, δημιουργώντας ένα κομματικό τοπίο με ασαφή όρια, μπερδεμένο ή αντιφατικό λόγο και ποσοστά αποδοχής σε απόλυτη ρευστότητα. Αντανακλαστικά, οι πολίτες, μπροστά σε αυτό το σκηνικό, κατά 78,7% πιστεύουν ότι «όντως δημιουργούνται προϋποθέσεις δημιουργίας νέων κομμάτων», φαινόμενο, εξάλλου, που βλέπουν ήδη να εξελίσσεται. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως δηλώνουν -κατά 81,4%- ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα «είναι νέα, άφθαρτα πρόσωπα, που έχουν αποδείξει την αξία τους στην επαγγελματική και κοινωνική τους ζωή». Άρα, μήπως η «απλή» δημιουργία νέων κομμάτων δεν είναι παρά ένα «αιμομικτικό» ανακάτεμα του ίδιου υλικού που δεν οδηγεί πουθενά; Μήπως απαιτείται ουσιαστική μετάγγιση «πρωτογενούς/φρέσκου» αίματος στην πολιτική ζωή, ακόμα και αν αυτό έμπαινε στα ήδη υπάρχοντα «σώματα/κόμματα»; Μια τέτοια κίνηση θα αποδείκνυε τουλάχιστον ότι το εκάστοτε παρόν «σώμα/κόμμα» είναι ακόμα ζωντανό, σε επαφή με την κοινωνία και, εν τέλει, όχι τόσο «αλλοιωμένο», ώστε να αξίζει την ευθανασία. | ||
